Jarmuż pomimo tego, że znany był już w starożytności, odkryłam stosunkowo niedawno. Ukryty był na półce sklepowej pomiędzy szpiankiem a sałatą i miał dziwnie pokarbowane liście. Na początku używałam go tylko jako podstawę do zielonych soków, ale później zaczęłam wykorzystywać go coraz częściej. Są różne odmiany jarmużu, dzięki czemu można dostać też fioletowy bądź biały. Świeży i niepocięty sprzedawany jest w pęczkach, które tworzą oryginalne bukieciki. 

Jarmuż należy do rodziny kapustowatych razem z m.in. różnymi odmianami kapusty, kalafiorem, kalarepą, brukselką i brokułem. Jedna garść (około 25g) dostarcza ponad 50% dziennej dawki witaminy C, blisko 90% witaminy A i aż 280% witaminy K. Ponadto zawiera wapń, potas, miedź, mangan, błonnik, białko, luteinę, sulforan i inne substancje. Dzięki tak bogatemu składowi ma właściwości przeciwutleniające, może stabilizować poziom glukozy we krwi, wspomaga odporność organizmu, wzrok, stan układu kostnego i sercowo-naczyniowego. Jednak nie wolno spożywać go w bardzo dużych ilościach, ponieważ tak jak inne kapustne, zawiera goitrogeny (mogą wpływać na metabolizm jodu) i tak jak szpinak, buraki czy rabarbar – szczawiany. Po raz kolejny sprawdza się zasada, że co za dużo to niezdrowo.

Czytaj dalej…